Emmette – Niederbaue – Hundschopf – Chulm
Zwöite Tag z Emmette. I cha ja nid säge, i sig i de Ferie, oder?
Tja, e wunderbare Tag, wo da a faht: blaue Himmu, Sunneschyn!
I gah ga zmörgele, das macht e guete Luun.
So um die Nüne mache mi uf e Wäg dür ds Dorf hingere zu der Niderbauebahn. – I wär ja eigetli vorg’warnet g’sy, g’rad schreg gägenüber vom «Ängu» isch d Poschtoutostation. Es si g’rad mehreri Schuelklasse usg’stige u das het me g’hört.
Bi der Talstation isch ei Trubel. Vor mir si e Klass Füfteler us Mänznau – us (fasch) allne Natione. Im Gondeli hei sibe Pärsone Platz, u das duuret. Zersch bis d Lehrerinne organisiert hei, denn bis die nötige Chere ueche bis zur Bärgstation g’macht si. Nach ere knappe Viertelstund isch aube d Gondle läär da. D Ching si sehr a ständig u luschtig, aber i bi froh, dass i pensioniert bi.
So em halbi zähni cha n i o i stige und es geit obsi. Toll, die Ussicht!
I mache mi uf e Wäg gäge Hunds-Chopf. Das het nüt mit Louberhorn z tüe! Die Felsnase, wo so heisst, g’sei vo Altdorf us wie ne 😉-Chopf.
Dert triffe n ig o wieder uf d Schüeler us Menznau, wo hie Zmittag ässe. (Schliessli hei si scho z Emmette g’fragt, ob si de dobe dörfe ässe … 😉 bi n ig froh… Vo hie wei si ache a Urnersee (si sige ds erschte Mal i de Bärge) u de uf ds Schiff. Es isch öppe halbi elfi.
Ig g’niesse d Ussicht b’richte mit de Lehrere u mache Föteli, dernah mache mi a Ufstieg uf e Niederbaue-Chulm. Dert söll me all Teile vom Vierwaldstättersee g’seh.
Es geit scho chly stotzig ueche, u ds Wägli het o scho besser Zyte g’seh. Wahrschynlech, we da es G’witter isch, si die Wägli Bäch.
Wär mir e gäge chunnt, lachet u het mini Asträngig hinger sech.
So um die Zwölfe bi n i uf em Gipfu, – aber nid allei. Es het Bänkli, die si aber heiss begährt u we me e Hockflächi het, wird me mit länge Blicke traktiert. Erstunlech, wieviel elteri Jahrgäng uf dä Chulm ueche kraxle. E Zwöienachzgjähregi het mer g’seit, si miech das jedes Jahr. I pfähie mi de u mache mi i Richtig Tritthütte uf e Abstieg. Ungerwägs finge n i e sunnegi Matte u ne Stei wo n i i Rueh cha zmittage. Der Senn chunnt o verby u luegt mi schreg a, – är grüesst, aber siner Chüeh u Guschti si n ihm wichtiger.
Wyter unger, gäge d Hütte zue, das Blaue sy nid Enziane. I nime d Fäldschlösslibüchse mit, wo da im Gras lig u dänke mir mi Sach. I der Tritthütte nime n i es Kafi u gibe d Büchse ab. Schad isch nid ändi Wuche, süsch würd i no Chäs choufe.
Eigetli ha n i es Retourbilie im Rucksack, – nah der Tritthütte entschliesse mi, z Fuess gäge Emmette ache z gah. I me grosse Boge umrunde n i d Bärgstation u de geit’s nidsi.
I me änge Zickzack, mängisch idyllisch, mängisch sumpfig, wehni sunnig, soumässig stotzig, zytewis steinig, rütschig u kener Lüt wyt u breit. Obedrüber Liftkabel, Stromleitige u derzwüsche e meh oder weniger dichte Wald.
Nah de Viere chume n i ache i ds Sagedorf u vo dert, der Houptstrass nah uf Emmette.
I b’stelle e Liter chalt’s Wasser u drei Chugle Sorbet. (Ha mer z Le Prese a g’wanet.)
Ds Znacht mit eme Espresso rundet dä Tag ab. Es isch toll g’sy.
